Totes los fabres de pel Causse èram estats mobilisats. Lo paire ajèt una permission. Sans prene lo temps de far la pausa, tornava cauçar e afustar de nòu las relhas (1) dels araires, ferrava e ferrava encara e totjorn de chavals e de buòus a pas ne veire la fin de la jornada.Totes los fabres de pel Causse èram estats mobilisats. Lo paire ajèt una permission. Sans prene lo temps de far la pausa, tornava cauçar e afustar de nòu las relhas (1) dels araires, ferrava e ferrava encara e totjorn de chavals e de buòus a pas ne veire la fin de la jornada.
Un ser èri aqui, plantat davant lo trabalh (2) de la farga ont lo paire s’afanava. Un òme davalèt de la bòria vesina, que me semblava bèl-bèl. Saludèt lo client del paire, e puèi demandèt al papà :
« A qu’una ora nos cal partir deman ? » E s’en tornèt.
L’endeman èra a l’ostal avant-jorn. Los dos òmes avian 11 qm a se tustar a pè per afins d’anar atrapar lo car de Meiruèis sus Milhau. Eran cargats de musetas e de tot un cent-diables de forniments. En abraçant la mamà, lo crane soldat diguèt :
« Adieussias a totes. Sabi que tornarai pas … »
E li avia tant de tristor dins sa votz ! Quand siaguèron partits, volguèri saupre per de qué lo soldat volià pas tornar. Per tota responsa, la mamà, que podia pas parlar, me mandèt al lièch, qu’èra encara nuech. Ela se plorava, la paura !
Lo brave soldaton s’èra pas trompat dins sa pressentida. Qualque temps après, aprenguèrem qu’èra estat tuat. Aqu’èra nòstre vesin : Marius Gély.
Indicas : (1) relha : aiguille de soc ; (2) lo trabalh de la farga : montage en bois où l’on immobilise l’animal que l’on veut ferrer.
